Intensywny rozwój techniki fal podczerwonych na potrzeby wojskowe został zapoczątkowany podczas II wojny światowej. Prace badawcze prowadzono w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych oraz oczywiście w Niemczech, co z naukowego punktu widzenia zaowocowało wieloma cennymi osiągnięciami. Opracowywano systemy łączności morskiej i lądowej, rozmaite układy ustalające położenie pocisku, wykrywające oraz naprowadzania. Urządzenia te przeznaczone były dla pojazdów naziemnych (czołgi, samochody opancerzone) jak również samolotów czy okrętów. Już wtedy wprowadzono podział na przyrządy o charakterze pasywnym (biernym) i aktywnym (czynnym). Naukowcy badali podstawowe prawa absorbcji atmosferycznej. W tym celu przeprowadzano doświadczenia z przenoszeniem promieniowania podczerwonego na krótkich odcinkach torów zawierających parę wodną o różnym ciśnieniu, następnie otrzymywane wyniki były weryfikowane w warunkach rzeczywistych. Badaniom poddawane zjawiska dyspersji i tłumienia promieniowania podczerwonego przez mgły, opady, pyły i sztucznie wytworzony dym. Sprawdzano własności tła i możliwości maskowania oraz opracowywano specjalne pokrycia i farby maskujące. Prace badawcze doprowadziły do opracowania detektorów o dużej czułości z siarczku ołowiu, selenku ołowiu oraz nowych termopar i bolometrów a także lamp przetwarzających obraz, detektorów fotoemisyjnych i fosforowych. Znaczącym osiągnięciem było zbudowanie lampy Bilwandler przetwarzającej energię podczerwoną obiektu w obraz widzialny. Lampa ta była stosowana przez Niemców w urządzeniach noktowizyjnych pod koniec wojny. Jednocześnie wdrażano nowe materiały, szkła i układy optyczne, które miały współpracować z urządzeniami pracującymi w zakresie fal podczerwonych. Dużo wysiłku włożono także w konstrukcje specjalnych filtrów przeznaczonych dla układów detekcyjnych na pasmo podczerwone czy dla fotografii podczerwonej. Tworzono aparaty do fotografowania obiektów stałych i ruchomych, obłoków towarzyszącym wystrzałom z dział i wybuchom pocisków. Również w Niemczech stworzone zostały rakiety przeciwlotnicze, których rozwinięciem zajmowały się po wojnie kraje koalicji antyhitlerowskiej, co doprowadziło do opracowania dzisiejszych, zaawansowanych technicznie rakiet posiadających układy naprowadzania pracujące w podczerwieni. Chociaż wydaje iż przodującą rolę w pracach nad podczerwienią zajmowały Niemcy, to jednak Wielka Brytania opracowała doskonalszą serię noktowizorów – Tabby i to już w połowie wojny. Należy również wspomnieć o wysiłku USA, gdzie opracowano celowniki noktowizyjne dla broni ręcznej, które zastosowane zostały w ostatnich miesiącach wojny na wyspach Pacyfiku przeciw Cesarstwu Japonii. W czasach  powojennych dużo uwagi, szczególnie w Stanach Zjednoczonych poświęcono na rozwój różnego rodzaju urządzeń podczerwonych do wykrywania, określania kierunku oraz odległości obiektów, naprowadzania pocisków, noktowizyjnych umożliwiających prowadzenie pojazdów w nocy bez świateł, aparatury sygnalizacyjnej oraz łączności. Wszystkie te przyrządy znalazły zastosowanie w kolejnych konfliktach zbrojnych takich jak wojna w Korei czy Wietnamie. Również w ówczesnym Związku Radzieckim znaczne nakłady były kierowane na opracowywanie nowych typów broni, uzbrojenia oraz wyposażenia wykorzystującego technologię fal podczerwieni, co spowodowane było wyścigiem zbrojeń czasów Zimnej wojny. Kolejna wojna w Afganistanie, jak również następne konflikty stają się poligonem doświadczalnym dla coraz to mniejszych, lżejszych i tańszych urządzeń. Nie ma wątpliwości, że armie państw wiodących były i będą wciąż zainteresowane posiadaniem w swoich arsenałach najnowocześniejszych technologii także takich działających w zakresie promieniowania podczerwonego.