W ostatnim dziesięcioleciu ubiegłego wieku, kilkudziesięciu producentów sprzętu komputerowego utworzyło grupę IrDA (ang. Infrared Data Association). Celem tej organizacji było stworzenie ogólnoświatowego standardu cyfrowej transmisji danych z wykorzystaniem promieniowania podczerwonego. Technologia IrDA działa w oparciu o skupioną wiązkę światła w paśmie podczerwonym, przypomina to działanie urządzeń zdalnego sterowania takich jak np. pilot telewizyjny. Aby mogło zostać utworzone połączenie potrzeba co najmniej dwóch urządzeń wykorzystujących ten standard i nie może pomiędzy nimi być nic, co zakłócałoby sygnał czy w inny sposób utrudniałoby wzajemną widoczność. Technologia komunikacji bezprzewodowej IrDA jest obecna w telefonach komórkowych, komputerach przenośnych (laptopach) oraz w niektórych modelach komputerów osobistych (palmtopach), aparatów cyfrowych czy nawet drukarek, wykorzystuje się ją głównie do tworzenia sieci tymczasowych. W tym celu standard składa się z kilku protokołów, które tworzą warstwy, korzystających wzajemnie ze swoich usług. Protokoły umożliwiają między innymi emulację portu szeregowego czy równoległego, dostęp do sieci lokalnej, wymianę plików oraz niezawodność transmisji. Jedne protokoły są stałą częścią standardu, natomiast inne są opcjonalne dla pewnych urządzeń – ich obecność zależy od producenta danego urządzenia. IrDA charakteryzuje elastycznością jeżeli chodzi o poprawianie parametrów bez jednoczesnej utraty zgodności z poprzednimi, starszymi wersjami. Obecnie wykorzystywane są wersje 1.0 i 1.1. Pierwsza pracuje z prędkością transmisji 115 kb/s, natomiast druga 4 Mb/s. Urządzenia inicjują połączenie z początkową prędkością 9600b/s po czym ustalają maksymalną prędkość transferu dla obu z nich. Odległość maksymalna pomiędzy dwoma łączącymi się urządzeniami  wynosi od 3 do 11m, zależnie od używanego standardu IrDA. Natomiast kąt odchylenia wiązki, przy którym transmisja będzie jeszcze możliwa to 15 – 30 stopni.

 

Rysunek 39. Port IrDA w telefonie komórkowym Sony Ericsson K310i.